Η Κουβανική Επανάσταση δείχνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να νικήσουν - Ζωρζ Μεχραμπιάν

Με την ευκαιρία της επετείου της έναρξης της κουβανικής επανάστασης στις 26 Ιούλη 1953, τιμήσαμε τον κουβανικό εργαζόμενο λαό για τα σημαντικά διδάγματα που μας έχει προσφέρει: ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να κατακτήσουν την πολιτική εξουσία, να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, να στηρίξουν τους αγώνες σε όλο τον κόσμο και στην πορεία αυτή να μετασχηματιστούν οι ίδιοι, και ως αποτέλεσμα όλων αυτών να βαδίσουν στο δρόμο της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που να στηρίζεται στην εργατική εξουσία, την αλληλεγγύη, στον πολιτισμό και τη δικαιοσύνη. Με όλα αυτά μας έχουν δείξει ότι είναι εφικτό η επανάσταση να επιβιώσει και να προοδεύσει παρά την κτηνώδη, επί 60 χρόνια επίθεση της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης που κυριαρχεί στην Ουάσιγκτον.

Όπως ένα άρθρο της σύνταξης της The Militant, μιας κομμουνιστικής εφημερίδας στις ΗΠΑ, για την επέτειο του ξεκινήματος της κουβανικής επανάστασης εξηγεί στις 12 Αυγούστου:

«Οι μεγάλες γαιοκτησίες εθνικοποιήθηκαν και τέθηκαν υπό τον έλεγχο των εργαζόμενων ή διανεμήθηκαν στους χωρικούς που δεν είχαν γη. Οι εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσια. Μια τεράστια εκστρατεία ξεκίνησε για να μάθουν οι εργάτες και οι αγρότες να διαβάζουν και να γράφουν. Οι εργαζόμενοι άρχισαν οι ίδιοι να καθορίζουν το πεπρωμένο τους. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν συμμετάσχει ως εθελοντές σε διεθνιστικές αποστολές για την προώθηση των αγώνων των εργατών και αγροτών αλλού στον κόσμο, κάνοντας πράξη τη δήλωση του Φιντέλ Κάστρο ότι «όσοι δεν είναι πρόθυμοι να παλέψουν για την ελευθερία άλλων δεν θα είναι ποτέ ικανοί να παλέψουν για τη δική τους ελευθερία».

Η κουβανική εργατική τάξη και η κομμουνιστική ηγεσία της, από τη νίκη της επανάστασης το 1959 μέχρι σήμερα, παραμένουν ακλόνητοι στην υπεράσπιση αυτής της ιστορικής γραμμής πλεύσης προς τα εμπρός. Η απάντηση στις απόπειρες της Ουάσιγκτον να ανατρέψει την επανάσταση, αρχίζοντας με το οικονομικό εμπάργκο και την εισβολή στην Κούβα το 1961, ήταν η εξάλειψη των καπιταλιστικών ιδιοκτησιακών σχέσεων και η εφαρμογή μιας βαθιάς αγροτικής μεταρρύθμισης με την οποία απέκτησαν τίτλους γης άκληροι χωρικοί και εργάτες γης. Οι άνθρωποι του μόχθου μετέτρεψαν έτσι την Κούβα στην πρώτη ελεύθερη περιοχή της αμερικανικής ηπείρου. Αντλώντας από αυτή την εμπειρία, ο Φιντέλ Κάστρο, στη Δεύτερη Διακήρυξη της Αβάνας, την οποία παρουσίασε σε μια συνέλευση ενός εκατομμυρίου εργαζομένων στις αρχές του 1962, εξηγούσε:       

«Φοβούμενη την κοινωνική επανάσταση, η εθνική αστική τάξη στην Λατινική Αμερική δεν μπορεί να ηγηθεί του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα […] Το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει την επανάσταση […] Τι μας διδάσκει η κουβανική επανάσταση; Ότι η επανάσταση είναι εφικτή». (Η πρώτη και η δεύτερη διακήρυξη της Αβάνας, Φιντέλ Κάστρο, Διεθνές Βήμα).

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και καθώς ολόκληρο το λεγόμενο «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» διαλυόταν από τα μέσα, ο Φιντέλ Κάστρο δήλωνε σε μια μαζική συγκέντρωση το 1988:

«Ο σοσιαλισμός είναι και θα εξακολουθεί να είναι η ελπίδα, η μοναδική ελπίδα, ο μοναδικός δρόμος για τους λαούς, τους καταπιεσμένους, τους εκμεταλλευόμενους, τους λεηλατημένους. Ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική επιλογή! Και σήμερα που οι εχθροί μας επιδιώκουν να τον αμφισβητήσουν, πρέπει να τον  υπερασπιστούμε περισσότερο από ποτέ». (Στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού, Φιντέλ Κάστρο, Διεθνές Βήμα)

Ο Φιντέλ Κάστρο υπερασπίστηκε αυτή την προοπτική μέχρι την τελευταία του αναπνοή. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, την τελευταία του ομιλία το 2016 στο 7^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, όπου είπε:

«Ήμαστε σε θέση να δηλώσουμε ότι δεν πρέπει να περάσουν άλλα 70 χρόνια για να συμβεί κάποιο γεγονός σαν τη Ρώσικη Επανάσταση, ώστε η ανθρωπότητα να έχει μπροστά της ένα παράδειγμα μιας μεγαλειώδους κοινωνικής επανάστασης που αποτέλεσε ένα τεράστιο βήμα στον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και τον αχώριστο σύντροφό της, τον ιμπεριαλισμό». (Θα συνεχίσουμε να προχωράμε με σταθερό βήμα, Ραούλ Κάστρο, Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί).   

Η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική τάξη στην Ουάσιγκτον έχει πλήρη επίγνωση ότι οι άνθρωποι του μόχθου της Κούβας και η κομμουνιστική τους ηγεσία δεν έχουν υποχωρήσει από την προοπτική της ταξικής κυριαρχίας της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τους αγρότες και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Καθώς εξηγεί το άρθρο της σύνταξης της The Militant:

«Οι κυρίαρχοι των ΗΠΑ δεν έχουν συγχωρήσει ποτέ τους εργαζόμενους που δεν άλλαξαν απλά τα πρόσωπα που βρίσκονταν στην εξουσία αλλά προχώρησαν στην καταπάτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και τα κέρδη που τη συνοδεύουν, ιδιαίτερα των αφεντικών από τις ΗΠΑ. Και δεν έχουν παραιτηθεί από το όνειρό τους να επαναφέρουν την κυριαρχία τους στο νησί. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο οικονομικός πόλεμος της Ουάσιγκτον κατά της Κούβας δεν σταματάει ποτέ.

Αυτό που οι εργαζόμενοι από τις ΗΠΑ μέχρι το Πουέρτο Ρίκο και σε όλο τον κόσμο μπορούμε να μάθουμε από την εμπειρία της κουβανικής επανάστασης είναι τόσο σημαντικό σήμερα όσο ήταν την ημέρα που οι εργάτες και οι αγρότες στην Κούβα ανέλαβαν την πολιτική εξουσία.

Όπως ο Τζακ Μπαρνς το έθεσε στο βιβλίο Κούβα και η επερχόμενη αμερικανική επανάσταση, οι εργαζόμενοι στην Κούβα μας έδειξαν ‘ότι με ταξική αλληλεγγύη, πολιτική συνείδηση, θάρρος, ανένδοτες προσπάθειες εστιαζόμενες στην εκπαίδευση, και μια επαναστατική ηγεσία της διαμέτρου της Κούβας, μιας ηγεσίας που δοκιμάστηκε και σφυρηλατήθηκε στη μάχη επί χρόνια, είναι εφικτό να υψώσεις το ανάστημά σου μπροστά σε μια τεράστια δύναμη και να αντιμετωπίσεις φαινομενικά δυσμενείς πιθανότητες και να νικήσεις».