Στη γειτονική Χιλή, ο νεοεκλεγής πρόεδρος Jose Antonio Cast , είναι μια φιγούρα ακόμα πιο σκοτεινή. Υποστηρικτής του Ντόναλντ Τραμπ και του πρώην δικτάτορα Αυγκούστο Πινοσέτ, καθώς και του κράτους του Ισραήλ, είναι γιος ναζί, τον οποίο μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αμερικανοί στρατολόγησαν (όπως και πολλούς άλλους) και έστειλαν στη Λατινική Αμερική ώστε να οργανώσουν τα πραξικοπήματα που σχεδίαζαν με στόχο την ανατροπή των δημοκρατικά εκλεγμένων σοσιαλιστικών κυβερνήσεων που έστεκαν εμπόδιο στα σχέδιά τους για άνευ όρων παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Ο αδελφός του, Μιγκέλ, σπούδασε με υποτροφία του ιδρύματος Φόρντ και ήταν ένας από τα Chicago Boys, οικονομολόγοι που είχαν γαλουχηθεί με τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού από τον Friedman και εργάστηκε για την κυβέρνηση Πινοσέτ. Μια κυβέρνηση που κατάφερε να πάρει την εξουσία με πραξικόπημα υποστηριζόμενο από την CIA. Αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί από τη Χιλή ήταν ο χαλκός (η Χιλή είναι πρώτη χώρα στον κόσμο σε παραγωγή χαλκού). Ο Πινοσέτ διευκόλυνε τα πράγματα ιδιωτικοποιώντας τη μέχρι τότε δημόσια επιχείρηση εκμετάλλευσης χαλκού(ήταν δημόσια με απόφαση του Αλιέντε), αλλά ο Πινοσέτ, πιστός στην οικονομική ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς, ιδιωτικοποίησε και το δίκτυο ύδρευσης και ηλεκτρισμού καθώς και το σύστημα περίθαλψης.
Η χώρα σιγά σιγά πέρασε στην αποβιομηχάνιση, εξαρτήθηκε από τις εισαγωγές, έγινε μια αποικία παραγωγής χαλκού.
Για την επίτευξη των στόχων του, ο Ντόναλντ Τραμπ, έχει επιστρατεύσει τον νέο συντηρητικό Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος έχει αφιερώσει όλη του την πολιτική σταδιοδρομία στην ανατροπή των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής.
Βλέποντας κανείς το πώς διαμορφώνεται σήμερα ο πολιτικός χάρτης της Λατινικής Αμερικής, φαίνεται δυστυχώς πως σιγά σιγά οι στόχοι αυτοί επιτυγχάνονται. Μια σειρά χωρών όπως η Χιλή και η Αργεντινή, η Παραγουάη, η Βολιβία, το Περού, το Εκουαδόρ, η Κόστα Ρίκα και άλλες, έχουν κυβερνήσεις φίλα προσκείμενες στις ΗΠΑ. Μόνη αντίσταση, οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Νικαράγουα.
Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία.
Τα σχέδια που κάποτε έκαναν ο Νίξον με τον Κίσσινγκερ, αναβιώνουν με πρωταγωνιστές τον Τραμπ και τον Ρούμπιο. Τα ίδια πράγματα που ζητούσαν πριν πολλές δεκαετίες οι ΗΠΑ, τα ίδια ζητούν και τώρα.
Χαλκό, τόσο απαραίτητο για την τεχνολογία των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, λίθιο (κοιτάσματα υπάρχουν εκτός από την Κίνα και την Αφρική και σε τρεις χώρες της Λατινικής Αμερικής συμπεριλαμβανομένης της Χιλής), απαραίτητο για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων (είναι γνωστό πως ο Cast υποσχέθηκε την εκμετάλλευση του κοιτάσματος λιθίου στον Ήλον Μάσκ).
Τι είναι όμως αυτό που βοήθησε τον Cast να πάρει την εξουσία παρά την τόσο αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του; Οι Χιλιανοί αντέδρασαν. Ένιωσαν πως προδόθηκαν από τον Gabriel Boric, έναν πολιτικό που υιοθέτησε την εικόνα του επανάσταση, αλλά τελικά δεν συγκρούστηκε ποτέ με τα οργανωμένα συμφέροντα και τους οικονομικούς ολιγάρχες, έναν άνθρωπο με αστική καταγωγή (σε αντίθεση π.χ. με τον Λούλα τον Βραζιλιάνο ηγέτη που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα και έχει εμπειρία στα συνδικάτα) και στενές σχέσεις με τον Τζο Μπάιντεν.
Η άνοδος ακροδεξιών ηγετών και κυβερνήσεων είτε ως αποτέλεσμα απογοήτευσης είτε ως αποτέλεσμα αντίδρασης (βλέπε Όρμπαν) είναι ένα φαινόμενο που δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει. Ανέκαθεν τα αφηγήματα και η ιδεολογία των τάσεων αυτών χρησιμοποιούνται ως μέσο χειραγώγησης των μαζών για την επίτευξη των στόχων των καπιταλιστών ιμπεριαλιστών. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες πυρήνες αντίστασης δεν αρκούν για να αναχαιτίσουν τον επεκτατισμό αυτό.
Το κατά πόσο μια γενικευμένη σύρραξη θα υπάρξει στο μέλλον απομένει να το δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου